Byłam wściekła, że ojciec Samuelli ucierpiał. I , że człowiek ośmieszył naszą rasę. Gniew nie ustąpił, dlatego na kilka godzin ukrywałam się w Zaczarowanym lesie. Wolałam się wyżywać na drzewach niż na własnych członkach stada. W końcu spragniona wróciłam do Jeziora barw. Podeszłam do jeziora. Piłam, gdy przed oczami zobaczyłam człowieka mierzącego we mnie strzelbą. Cały był przerażony. Kolana pod nim się uginały i nogi mu się trzęsły. Wstałam na równe nogi.
- Głupcze! Czemu tu tak stoisz?! Uciekaj, to twoja śmierć będzie szybka! - Ryknęłam pokazując kły.
- Kim...kim ty...ty...kim ty jesteś?! - Wyjąkał człowiek. Z przerażenia strzelił celując mi w łeb.
Skoczyłam błyskawicznie na skałę obok.
- Taką więc śmierć sobie wybrałeś! - Krzyknęłam po raz ostatni. Nerwy sięgały granicy.
Lada chwila zamieniłam się w ognistą lwicę. Cała płonęłam, w dodatku sprawiłam, że wyrosły mi skrzydła anioła, więc byłam płonącą lwicą z ognistymi skrzydłami. Człowiek strzelił drugi raz. Zatrzymałam pocisk łapą i go wyrzuciłam w jezioro. Zaśmiałam się złowrogo.
- Nędzny człowieku, ja jestem ogniem, nie pokonasz mnie moją własną bronią! - Rzucił się tym razem do ucieczki.
Zaczekałam chwilę i popędziłam za nim. Był wolny, że wolałam się z nim pobawić. Więc pobiegłam okrężną drogą i zastałam mu prostą drogę. Chwilę później strzeliłam w niego falą ognia. Poparzony padł.
- Gdzie są inni? - Zapytałam. - GDZIE SĄ INNI?! - Warknęłam wbijając mu łapę w plecy. Leżał już w kałuże krwi, nieżywy.
Nagle poczułam ból w pięcie. To inni wyłonili się z kryjówki jego dwaj pomocnicy. Warknęłam, lecz myślę, że Samuella wolała ich pomścić więc odeszłam w spokoju.