Siedziałam w jaskini myśląc o różnych bezsensownych rzeczach i wpadłam na pomysł aby opowiedzieć wam o mojej przygodzie.


Lwica


Rodział. I Tajemnicza dusza


Pewnego dnia wybrałam sie na spacer po lesie.Wędrowałam posród licznych drzew i krzewów,soczysta trawa lśniła pod wpływem promieni słońca.W powietrzu unosiła sie woń
róz,bzów,gozdzików,tulipanów,maków,narcyzów i roślin leczniczych.Pod moimi łapami czułam miekką trawę,nagle rzuciłam się w bieg.Krajobraz wokół nie rozmazywał się w jedną ścianę kolorów jak podejrzewałam.Nadal widziałam wszystko wyraznie dlatego,że miałam wyostrzony wzrok.Gdy dobiegłam do jeziora poczułam niesamowicie cudowny zapach,próbowałam go zidentyfikować,lecz nie potrafiłam.Za sobą usłyszałam szelest trawy,ktoś za mną był.Błyskawicznie odwróciłam się i rzuciłam na nieznajomego,powaliłam go na ziemie i usłyszałam...śmiech.Był to lew o miodowej sierści,głos miał aksamitny i melodyjny.Jego oczy były szmaragdowe,lekko lśniły.Nie mogłam uwolnić się z ich żelaznego spojrzenia.Wstałam wypuszczając go z mocnego uścisku.
-Kim jesteś ? -warknęłam.
- Charon.-przyznał uśmiechnięty.
-Coś się tak skradał ?
-Chciałem porozmawiać.Jesteś Naltea ?
-Już porozmawialiśmy.-powoli zaczęłam odchodzić nie odpowiadając na drugie pytanie.
Czekałam na próbę zatrzymania.
-Czekaj ! Naltea ?
Uśmiechnęłam się i odwróciłam w jego stronę.
-Naltea.-potwierdziłam.
-Cóż za piękne imię...Naltea...-wymówił to powoli,rozkoszując się wypowiadanym słowom.
To moje imię go tak zafascynowało.
Nikt nigdy nie był nim tak zachwycony.Odczuł moje zdziwienie i zdezorientowanie bo zachichotał.Jego śmiech był aksamitny i rozszedł się lekkim echem po opustoszałym brzegu nad jeziorem.
-Skąd mnie znasz ?
-Powiedziała mi o tobie Eyva.
-Eyva ? -spytałam zaskoczona.
-Jest boginią.Pochodzę z magicznego stada,jest nas niewielu.Prawie nikt nie wie o naszym istnieniu.Eyva twierdziła,że dzięki tobie pamięć o nim zostanie.Jesteś kapłanką Eyvy,w naszej historii było tylko
pięciu kapłanów.Wiedz,że nasze stado kiedyś było liczne i rządziło tą ziemia,lecz wybuchła straszliwa wojna z ludzmi.Zaatakowali nasz dom,wielką skałę Naveret.Zburzyli ją za pomocy pocisków i różnych wybuchów.Wielu lwów zginęło w walce z ludzmi oraz podczas spadających skał Naveret.Pozostali wyruszyliśmy do jedynego znanego nam miejsca,które dawało nam nadzieję i było naszym domem.Drzewo Eyvy.Ostrzegliśmy ją o walce z ludzmi,prosiliśmy o pomoc oraz modliliśmy się do niej.Ludzie mieli zamiar nas zabić i wiedzieli,że aby to zrobić trzeba zniszczyć to co kochamy i to co nam pozostało...Chcieli zniszczyć Eyve.Walczyliśmy z nimi,wszystko wskazywało na to,że mieliśy przegrać bo było ich zbyt wielu.Jednak z pomocą przyszły wszystkie zwierzęta z dżungli i lasu,magiczne stwory zostały przyzwane.Eyva nas wspierała,przyzwała pomoc.Wygraliśmy z ludzmi,a pozostali uciekli.Od tamtej pory ludzie nigdy po raz drugi nas nie zaatakowali.Było to dawno temu...Ty jesteś magiczną lwicą i zostałaś obdarowana nieśmiertelnością,każdy kapłan jest nieśmiertelny.Pozostali zginęli w walce poświęcając się dla stada.Ja też jestem kapłanem.
Rozdziawiłam usta,ale pospiesznie je zamknęłam.
-Ja jestem kapłanką ?
-Zgadza się.
-Dlaczego jestem ci potrzebna ? Przecież ty też jesteś kapłanem,więc sam możesz sobie poradzić.
-Eyva chciała cię uratować...Ścigał cię obłąkany szaman...Chciał cię zabić.
-Dlczego ?!
-Wie,że jesteś kapłanką i ubzdurał sobie,że jestes zła i możesz zaszkodzić stadzie.Odnalazłem cię więc nie zaatakuje bo zobaczy,iż jestem z tobą.Wie,że jestem kapłanem,a Eyva nie wysłałaby mnie tu,gdybyś miała jej zaszkodzić.
-Ja nawet nie wiedziałam do teraz,że istnieje jakaś Eyva !
-Chodz.
Poprowadził mnie w głąb lasu,szliśmy kilkanaście minut,aż wreszcie doszliśmy do gęstych krzaków przesłaniających widok na miejsce za nimi,Charon przeprowadził mnie przez nie.


Rodział. II Bajeczna niespodzianka


Za nimi rozsiewał się piękny krajobraz.Było to obszerne urwisko, było polaną usypaną różnokolorowymi kwiatami.W powietrzu unosiła się woń różnorodnych kwiatów,rosy,soczystej trawy i rozgrzanego słońca.Polankę otaczał kończący sie las,a koło skraju urwiska był cudowny widok.W dole szumiała rzeka,a w dali prezentowały się góry Seneth.Aż do nich rozsiewało się wyłącznie pole kwiatów.Słońce miało duży dostęp na polanę,lecz nie doskwierało okrutnie jak to czasami bywa.Lekkie promyki świeciły prosto na nas ale czuć było soczysty zapach
trawy.Liczne kwiaty mieniły się w promykach.Podeszłam na skraj urwiska pociągając za sobą Charona.Było stamtąd lepiej oglądać rozciągającą się panorame.
-Pięknie.
-Cieszę się,że ci się podoba.
Obdarzyłam go szerokim uśmiechem siadając na trawie wokół kwiatów pośrodku polany.Charon zrobił to samo.Położylismy się na trawie.Długo patrzylismy na niebo oglądając poruszające się
chmury.
-Może troche pobiegamy ?
-Chętnie.
Pobiegliśmy na dół urwiska i urządziliśmy wyścigi.Następnie biegaliśmy po polu kwiatów,Charon podczas biegu zadawał błahe pytania.Pytał o mój ulubiony kwiat,miejsce itp.Opowiedziałam mu o mojej
mocy,rodzinie,historii.Zapytał mnie o mój ulubiony kamień.
-Szmaragd.-stwierdziłam.
-Dlaczego?
-Bo takiego koloru są twoje oczy.
Pokiwał głową i wrócił do swojego  przesłuchania.
Gdy zapadł zmrok zmęczeni wróciliśmy na polanę.Położyliśmy się na trawie oglądając lśniące gwiazdy
i księżyc dający mlecznobiałe promienie.
-Widzisz...jeszcze nigdy nie spotkałem takiej osoby jak ty.Jesteś bardzo fascynująca.Nie zachowujesz się jak inne lwy... jakie wcześniej poznałem.Dziwi mnie to,że się nie boisz.
Gdy do ciebie podchodziłem szybko zareagowałaś,poszłaś tu ze mną...Masz bardzo ciekawy charakter-zakończył.-Co tobą kierowało,gdy szłaś tu za mną ? Nie bałaś się ? 
-Wiem,że mnie nie skrzywdzisz.Jesteś dobry.
-Zawsze mogę cię porwać i nigdy nie oddać.-stwierdził Charon posyłając mi złośliwy uśmieszek.
-Nie dam się porwać.-warknęłam jednocześnie sie śmiejąc.
Zamknęłam oczy i rozmyślałam o tym cudownym dniu.Za parę minut otworzyłam je i spojrzałam na Charona.
Poraził mnie jego wyraz twarzy.Malowało sie na niej jakieś wewnętrzne rozdarcie,na granicy bólu,a była przy tym oszałamiająco piękna.
Charon podniósł z wahaniem łapę,podejmując jakąś niezwykle trudną decyzję.Wreszcie  musnął przelotnie moją twarz.
Próbowałam coś z siebie wydusić,ale głos uwiązł mi w gardle.Skierowałam głowę na niebo i starałam wszystko sobie przemyśleć.Nagle poczułam przemożną chęć spania.Walczyłam z sennością,ale nie udało mi się.Powieki zamykały się pod ciężarem zmeczenia i przygód dzisiejszego dnia.Ostatkiem sił skierowałam głowę w stronę Charona.Widziałam rysy jego sylwetki ale chwile potem i one znikły
rozpływając się w powietrzu.Po chwili osunęłam się w sen w,którym główną rolę odgrywały szmaragdowe oczy.Biegałam po lesie co chwile je widząc,cały czas pojawiały się przede mną,a ja
nie mogłam ich dogonić...
   


Kontynuacja niedługo ^^